Kościół San Calimero ma elegancki i ponury styl liniowy. Przez stulecia architekci wielokrotnie interweniowali w strukturę, a obecnie to, co podziwiamy, jest głównie wynikiem głównej transformacji, która miała miejsce pod koniec XIX wieku, owocu pracy architekta Angelo Colli, który miał na celu przywrócenie oryginalna romańska czystość. Wnętrze jest pojedynczą nawą prostokątną z dachem, który pierwotnie był kratownicowy, podczas gdy podział w przęsłach przykryty podłużnymi sklepieniami należy do kolejnej fazy, której nie można dokładnie określić z powodu wszystkich rekonstrukcji budynku.
Ślady wciąż pozostają w rzymskiej fazie budynku; nie zostały anulowane przez częste modyfikacje i uzupełnienia kolejnych epok. Znajdują się one po południowej stronie absydy, otwierane przez trzy szerokie zakrzywione okna charakteryzujące się obecnością górnych łuków. Pierwsza poważna renowacja miała miejsce w XVII wieku, kiedy prace powierzono architektowi Francesco Marii Richini. XVIII wiek pozostawił swój ślad z bogatymi marmurowymi dekoracjami oferowanymi przez Bractwo Najświętszego Sakramentu i w oratorium San Michele, które obecnie jest używane jako zakrystia. Główny ołtarz z eleganckimi liniami neoklasycznymi pochodzi z początku XIX wieku. Kościół poświęcony jest San Calimero szlachcicowi, który po podróży do Rzymu został poświęcony w kapłaństwie.
Był współczesny S. Castriziano i zastąpił go jako biskup. Historia głosi, że San Calimero był męczennikiem, ponieważ został pogrzebany w studni przez pogan. Miejsce, w którym wzniesiono bazylikę, było niegdyś miejscem pochówku poza murami miasta: jeszcze dziś na murach po prawej stronie kościoła znajdują się pogańskie i chrześcijańskie kamienie grobowe ze starożytnej nekropolii. Opowieść przekazana na przestrzeni wieków mówi, że San Calimero został pochowany tutaj i że kościół został mu poświęcony, prawdopodobnie istniejący od czasów biskupa Ambrogio i prawdopodobnie był to cmentarz bazyliki przynajmniej do XIII wieku. Wydaje się, że bazylika została zbudowana w V wieku na pozostałościach świątyni poświęconej Apollo, jak stwierdzono w kronice z IX-X wieku.