- Powrót
- Co zobaczyć
- Bazylika Santa...
Opis
Niedaleko sądu znajduje się jeden z najbardziej prestiżowych budynków renesansowych w Mediolanie: bazylika Santa Maria della Passione. Ta imponująca budowla znajduje się w centrum miasta i jest prawie tak duża jak Katedra.
Bazylika została zbudowana na rozkaz bogatego prałata Daniele Birago (1486), który przekazał ją regularnym kanonicznym Lateranom św. Augustyna. Oryginalny grecki plan kościoła został zaprojektowany przez Giovanniego Battagio. W 1530 roku Cristoforo Lombardo ukończył kopułę o wysokości 49,7 metrów i szerokości 23 metrów.
W 1573 r. projekt został rozszerzony, tworząc krzyż łaciński z trzema przęsłami.
Barokowa fasada kościoła, zbudowana w latach 1692-1729, została zaprojektowana przez rzeźbiarza Giuseppe Rusnati. Fasada niegdyś mieściła szereg rzeźb ilustrujących mękę Chrystusa, ale niektóre z nich zostały usunięte w 1864 roku.
Wnętrze kościoła to prawdziwa galeria sztuki, która zawiera kilka znakomitych obrazów renesansowych, takich jak: „Osadzanie”, przypisywany Luiniemu, „Ostatnia wieczerza” Gaudenzio Ferrari i „Szybcy z San Carlo” Daniele Crespi. W sali kapitulnej możemy podziwiać freski Ambrogio da Fossano, znane również jako „il Bergognone”.
Bazylika była domem intensywnej działalności muzycznej w XVI i XVII wieku. Zbudowano dwa organy, jeden naprzeciw drugiego, pod masywną kopułą. Ta po prawej została zbudowana przez słynną Antegnati, a po lewej - przez organistę Valvassori (który także zbudował organy w Duomo). Często odbywają się tutaj klasyczne koncerty organowe dla dwóch wykonawców. W kaplicy po prawej stronie znajduje się ważne dzieło „Chrystus w kolumnie” Procacciniego wraz z „Madonną Caravaggia”, freskiem przypisywanym Bramantino. Na filarach prezbiterium odnajdujemy obrazy Daniele Crespi ilustrujące epizody z Męki Chrystusa. Najważniejszym z nich jest „Chrystus przybity do krzyża”.
Starożytny klasztor przylegający do kościoła jest obecnie siedzibą słynnego konserwatorium „Giuseppe Verdi”. Największa sala może pomieścić 1800 osób i nadaje się szczególnie do muzyki symfonicznej i chóralnej. Biblioteka Conservatorio cieszy się również dużym zainteresowaniem, zawiera ponad 80 000 tomów, 400 000 partytur muzycznych i inne rękopisy Mozarta, Paisiello, Rossiniego, Verdiego, Belliniego i wielu innych.
Bazylika została zbudowana na rozkaz bogatego prałata Daniele Birago (1486), który przekazał ją regularnym kanonicznym Lateranom św. Augustyna. Oryginalny grecki plan kościoła został zaprojektowany przez Giovanniego Battagio. W 1530 roku Cristoforo Lombardo ukończył kopułę o wysokości 49,7 metrów i szerokości 23 metrów.
W 1573 r. projekt został rozszerzony, tworząc krzyż łaciński z trzema przęsłami.
Barokowa fasada kościoła, zbudowana w latach 1692-1729, została zaprojektowana przez rzeźbiarza Giuseppe Rusnati. Fasada niegdyś mieściła szereg rzeźb ilustrujących mękę Chrystusa, ale niektóre z nich zostały usunięte w 1864 roku.
Wnętrze kościoła to prawdziwa galeria sztuki, która zawiera kilka znakomitych obrazów renesansowych, takich jak: „Osadzanie”, przypisywany Luiniemu, „Ostatnia wieczerza” Gaudenzio Ferrari i „Szybcy z San Carlo” Daniele Crespi. W sali kapitulnej możemy podziwiać freski Ambrogio da Fossano, znane również jako „il Bergognone”.
Bazylika była domem intensywnej działalności muzycznej w XVI i XVII wieku. Zbudowano dwa organy, jeden naprzeciw drugiego, pod masywną kopułą. Ta po prawej została zbudowana przez słynną Antegnati, a po lewej - przez organistę Valvassori (który także zbudował organy w Duomo). Często odbywają się tutaj klasyczne koncerty organowe dla dwóch wykonawców. W kaplicy po prawej stronie znajduje się ważne dzieło „Chrystus w kolumnie” Procacciniego wraz z „Madonną Caravaggia”, freskiem przypisywanym Bramantino. Na filarach prezbiterium odnajdujemy obrazy Daniele Crespi ilustrujące epizody z Męki Chrystusa. Najważniejszym z nich jest „Chrystus przybity do krzyża”.
Starożytny klasztor przylegający do kościoła jest obecnie siedzibą słynnego konserwatorium „Giuseppe Verdi”. Największa sala może pomieścić 1800 osób i nadaje się szczególnie do muzyki symfonicznej i chóralnej. Biblioteka Conservatorio cieszy się również dużym zainteresowaniem, zawiera ponad 80 000 tomów, 400 000 partytur muzycznych i inne rękopisy Mozarta, Paisiello, Rossiniego, Verdiego, Belliniego i wielu innych.