Zapał religijny i zapał misyjny są u początków Chiesa del Corpus Domini. Zakon Karmelitanek, obecny w tym rejonie Mediolanu, utworzył tę duchową i charytatywną instytucję. Ich obecność w mieście sięga 1268 roku, kiedy pracowali w pobliżu Zakonu Sant'Ambrogio ad Nemus, gdzie mieli klasztor i kościół poświęcony Zwiastowaniu, prawdopodobnie na pamiątkę palestyńskiego pochodzenia Zakonu. W 1611 r., Po staraniach o pozwolenie kardynała Federico Borromeo, dołączyli do nich Scalzi (bosonogi karmelici) św. Teresy, aw 1614 r. Ten sam kardynał poświęcił nowy kościół zbudowany przez nich na cześć kuzyna San Carlo Borromeo, niedawno wstał do ołtarza i przez wiele lat był Obrońcą Zakonu Karmelitów w Kurii Rzymskiej. W 1674 r. Przy Porta Nuova, gdzie zbudowano kościół i klasztor San Carlo, dołączyli do nich Monache Scalze delle Riforma Carmelitana (Boscy Karmelici), różne tłumienie, przede wszystkim cesarzowej Marii Teresy, a następnie Napoleona anulował każdy ślad Scalzi w Mediolanie, dopóki ks. Beccaro nie został nominowany przez arcybiskupa kardynała Andreę Ferrari, aby poprowadził obszar Sempione wokół Arco della Pace. Był to obszar, który stawał się coraz bardziej zaludniony i potrzebował pomocy duchowej. W 1894 r. Ojciec Beccaro powrócił z Indii, gdzie był misjonarzem i zbudował prymitywny drewniany kościół, z którego rozwinął się monumentalny kompleks Bazyliki „Ciało Domini” i wszystkie powiązane struktury, takie jak klasztor, drukarnia i Istituto dei Piccoli Derelitti (Dom Dziecka). Spośród wszystkich działań związanych z intensywnymi latami materialnych i duchowych dzieł bazyliki, pozostaje tylko Opera Pia Suffragio. Projekt został opracowany w 1894 r., Dzieło architekta Ippolito Marchettiego, ale budowę dolnego kościoła rozpoczęto w 1899 r. Parafia składa się z dwóch nałożonych kościołów w stylu romańsko-bizantyjskim; górna część została dodana w 1910 r. Wspólnota pochodzi z budynku religijnego nabytego w jednym z pawilonów wystawowych targów Fiera Campionaria. Ojciec Beccaro, który wrócił z Indii, wyobrażał sobie, że w tym rejonie Mediolanu wokół Arco della Pace mieszkają mieszkańcy, którzy potrzebują praktycznej i duchowej pomocy. W 1884 r. Kościół był jedną z pierwszych ulic połączonych z Piazza Duomo, z elektryczną miejską linią tramwajową. Kompleks budynków przekazuje poczucie „domu” i solidności, cech charakterystycznych dla budynków religijnych miasta. Boczne okna różane pomagają nadać mu więcej wdzięku. Powtarzające się dekoracyjne wzory łagodzą monumentalność budynku. Szeroka fasada w kształcie chaty i konstrukcja z terakoty dają „betonowy” obraz domu Bożego, zanurzonego w zgiełku codziennych potrzeb ludzi.