Po jednej stronie Corso Vittorio Emanuele II, kilka kroków od Piazza San Babila, leży bazylika San Carlo al Corso, neoklasycystyczny budynek, który został ukończony w 1847 roku.
Bazylika została zbudowana, aby zastąpić średniowieczny kościół Świętego Mikołaja Maria dei Servi, obecna od początku XIV wieku i zburzona podczas nowych inwestycji miejskich zachodzących w historycznym centrum w XIX wieku.
Kompleks, który jest inspirowany Panteonem w Rzymie i ma wiele podobieństw do kościoła San Francesco di Paola w Neapolu, został zaprojektowany przez architekta Carlo Amati i został zbudowany w dziękczynieniu za koniec epidemii cholery. W rzeczywistości kościół jest poświęcony św. Karolowi Boromeuszowi, wielkiemu biskupowi Mediolanu, który poświęcił się epidemii dżumy w XVI wieku.
Na zewnątrz znajduje się fasada kolumnadowa, która rozciąga się wokół boków tworząc kwadratowy plac, otwierając się na Corso Vittorio Emanuele i składająca się z 36 kolumn granitu Baveno. Ogromna kopuła spoczywa na cylindrycznej strukturze ozdobionej kolumnami, oknami i niszami.
Wewnątrz przestrzeni dominuje duża okrągła sala, otoczona czerwonymi kolumnami granitowymi, które prześlizgują się po ścianach, otwarte przez exedry, które tworzą kaplice.
W latach 1948-49 Giovanni Testori freskował płótna w nawie głównej w Bazylice, ale musiał natychmiast zakryć swoje dzieło, ponieważ uznano je za nieodpowiednie dla kościoła, zbyt bliskie stylowi Picassa. Obecnie freski są nadal ukryte.