Zbudowany przez barnabickich mnichów w IX wieku na ruinach pretorium, gdzie według tradycji męczennik św. Aleksander był więźniem, kościół ma scentralizowany plan z kopułą, która służy jako prezbiterium. Budynek jest powszechnie uważany za dzieło Alessiego, który właśnie wrócił z Genui i był aktywny w Mediolanie. Fasada jest ozdobiona płaskorzeźbami i otoczona dwiema dzwonnicami. Stary plac, na którym stoi kościół, jest jednym z niewielu miejsc w Mediolanie, które pozostały nieskażone powojenną odbudową. Barokowe wnętrze zdobi szereg cennych obrazów w tradycji lombardzkiej XVII i XVIII wieku: Wniebowzięcie Camillo Procaccini w ostatniej kaplicy w prawej nawie, Szopka, uważana za jedną z najlepszych prac artysty, w kaplica na końcu prawej nawy i Ukrzyżowanie w pierwszej kaplicy po lewej. Inne obrazy z nutą to Biczowanie Daniele Crespi i obraz Hosanna w pierwszej kaplicy po prawej stronie. Rodziny mediolańskie przyczyniły się do budowy kościoła, uzyskując patronat nad wieloma kaplicami dzięki ich dużym zapisom.
Pozostałości św. Aleksandra zachowały się w kaplicy poświęconej św.
Zgodnie z hipotezą przedstawioną na wieży, pretorium zostało nazwane „di Zebedia” po komendanta.
Drewniane dekoracje i sklepienia freski są typowe dla stylu Barnabite.
Kościół jest bogaty w dzieła malarskie z XVII wieku i freski wykonane przez Federico Bianchi, Filippo Abbiatiego i wielu innych. Główny ołtarz (1741) jest dziełem G. B. Riccardiego.