Budynek powstał jako klasztor dla braci Trzeciego Zakonu św. Franciszka, którzy mieszkali tutaj od pierwszej połowy XVI wieku. Architektura kościoła jest głównie oryginalna, zbudowana przez franciszkanów i zaprojektowana przez Martino Bassi w 1590 roku. Był także autorem dwóch rzeźb reliefowych umieszczonych nad bocznymi drzwiami.
Wnętrze jest pojedynczą nawą porządku jońskiego z ośmioma wzajemnie komunikującymi się bocznymi kaplicami. Fresk przedstawiający Wniebowzięcie można zobaczyć na sklepieniach kolebkowych nawy. Początkowo przypisywano ją Andrei Pellegrini, następnie przemalowanej przez Ferdinando Porta w 1737 roku. W 1896 roku fasada została przeprojektowana przez Ernesto Pirovano. Budynek przeszedł różne procesy restrukturyzacyjne od XIX do XX wieku, podobnie jak renowacja prezbiterium. Wzniesiono ołtarz w białym i różowym marmurze, a przed nim umieszczono drewniane krzesło. Pierwszy kamień kompleksu klasztornego i kościół S. Maria al Paradiso został złożony 27 czerwca 1590 r. Podczas episkopatu Gaspare Visconti, następcy San Carlo Borromeo. Okrągły kamień z centralnym otworem znajduje się w podłodze w połowie kościoła. Tradycja głosi, że była to baza dla krzyża św. Barnaby i ważny znak pochodzenia chrześcijaństwa w Mediolanie.
Kamień został znaleziony w Bazylice San Dionigi, poza Porta Orientale (obecnie Porta Venezia), i przewieziony tutaj przez Ojców Serwitów.
W różnych kaplicach kościoła znajduje się osiem obrazów: „San Carlo”, które udziela Eucharystii trędowatym, przypisywane Andrei Porta, „Sant'Anna” Giulio Cesare Procacciniego, aw lewej kaplicy „Santa Lucia ”Francesco Fabbrica. Jest też obraz Chignoli przedstawiający „Miracolo degli Angeli che arano al posto del santo” (Cud aniołów, którzy zamiast Poświęcać), nad trzema drzwiami wejściowymi są „Nascita di Maria” (Narodziny Maryi) i „La presentazione al Tempio” (Prezentacja Chrystusa w świątyni) przypisany Giuseppe Levie.