W sercu starego Mediolanu, w dzielnicy znanej w XVII wieku jako „Contrada del prestino (forno) dei Bossi”, budynek ten jest wynikiem decyzji markiza Giorgio Antonio Clerici o przedłużeniu istniejącego budynku na początku XVIII wieku. Elementy projektu, z elementami patrycjuszowskimi i neoklasycznymi, można przypisać Francesco Croce, według Verri. W XVIII wieku, w okresie przechodzenia od stylu barokowego do neoklasycznego, Mediolan cieszył się czymś w rodzaju złotego wieku architektury. Austriacy powierzyli Clerici wewnętrzne zarządzanie Dukatem, a pałac stał się później jedną z najbardziej okazałych, luksusowych rezydencji w Mediolanie. W latach 1773-1778 mieszkał tutaj arcyksiążę Ferdynand austriacki, czekając na zakończenie Palazzo di Corte (obecny Palazzo Reale). Nazwy niektórych z najbardziej okazałych i bogato zdobionych pokoi, takich jak buduar i sypialnia Marii Teresy, można datować na ten okres. Wewnątrz, w Galleria degli Arazzi (Galeria Gobelinów), na głównym piętrze znajduje się fresk Tiepolo zatytułowany Corsa del Carro del Sole nel cielo dell'Olimpo (Przebieg rydwanu słońca na niebie Olimpu). W 1813 roku pałac został sprzedany rządowi napoleońskiemu Królestwa Włoch i stał się siedzibą Sądu Apelacyjnego w 1862 roku. W 1942 roku został następnie przekazany ISPI, Instytutowi Międzynarodowych Studiów Politycznych, do którego wciąż jest domem dzisiaj.